2016 - podsumowanie

Hejeszki! Nie wiem, czy ktokolwiek z Was to w tej chwili czyta, bo w końcu nadszedł przez wielu oczekiwany Sylwek. Jedni się bawią, inni pracują. Tak czy owak, kończący się już rok 2016 uznaję za jeden z tych lepszych, jeśli nie najlepszy. Nie był też jednak idealny. No to może bez zbędnego pierdolenia przejdę do rzeczy.

Po wielu latach wróciłam do pisania listów. I wciąż lubię to tak jak kiedyś. Poznałam w ten sposób parę świetnych osób. Z niektórymi kontakt się urwał, ewentualnie listy zwyczajnie nie dotarły do adresatów. Bywa. Ale i tak zamierzam to kontynuować, bo pisze mi się coraz lepiej :)

Często przekraczałam granice strefy komfortu. Szczerze mówiąc, gówno to dało. Może po prostu nic na siłę?

Zwiedziłam kawałek Polski. I to te dość odległe miasta: Kraków, Lubin, Wrocław. Przywiozłam z nich wiele zdjęć i jeszcze więcej pozytywnych wspomnień. Czy w 2017 też gdzieś pojadę? Czas pokaże.

Zobaczyłam Delain na żywo. A niemalże do końca wydawało się to nierealne. Znalazło się jednak świetne towarzystwo, więc nie było przeszkód. Nie dość, że świetnie się bawiłam, to jeszcze mam zdjęcie z Charlotte :)

Rzadziej udzielałam się na blogu. No dobra, u Was też. Nie znam przyczyny takiego stanu rzeczy, zwłaszcza, że często mam pomysły na nowe teksty.

Parę planów poszło się jebać. Jest to jednak tym razem głównie moja wina.

Uświadomiłam sobie parę spraw. Jednak możliwe, że dojście do kolejnych zajmie mi miesiące, jeśli nie lata. Najważniejsze, że powoli ruszam do przodu.

Samotny Sylwester. Teraz. Po raz pierwszy naprawdę z wyboru. Odpoczynek od ludzi często jest czymś nieosiągalnym, a jednocześnie bardzo potrzebnym.

No to tak. Szczęśliwego. Zero wkurwienia. Samych dobrych wspomnień. I zdrowia przede wszystkim.

Twarzoksiążka!

Dolny Śląsk

Kilkanaście godzin po tym, jak bawiłam się na koncercie Delain w Krakowie, byłam już w domu. Nie spodziewałam się wówczas, że to nie koniec moich dość dalekich wyjazdów w tym roku. A tu niespodzianka! Wyjazd był wprawdzie co jakiś czas odkładany na później z przyczyn od nas niezależnych, ale w końcu dnia 15 grudnia pojawiłam się w Piotrkowie, skąd czekała mnie jeszcze kilkugodzinna jazda pośpiesznym autobusem do Wrocławia. A stamtąd jeszcze autem do oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów Lubina. To tam spędziłam kilka nocy. 

Co mogę powiedzieć o Lubinie? Jest to taki dolnośląski Piotrków, ale chyba trochę ładniejszy. Jego mieszkańcy to prawdziwi szczęściarze, bo mają darmowe autobusy miejskie. Przynajmniej chwilowo. Cóż takiego ciekawego tu się znajduje? Na pewno spory Park Wrocławski z przeróżnymi zwierzętami i pokaźnych rozmiarów figurami dinozaurów. No i malunek (graffiti?) przedstawiający dzieje miasta. Tak to standardowo: jedna galeria handlowa, pierdyliard supermarketów, ładne kościoły... I jeszcze po raz pierwszy spróbowałam lekkiej pizzy wegetariańskiej w Sieście. 

Minęło parę dni i wbiliśmy do Wrocławia. W tym sporym i powszechnie znanym (przynajmniej z nazwy) mieście roi się od mostów i krasnali. Tych ostatnich jest chyba nieco więcej. Pogoda się popsuła, tzn. non stop padało, co jednak ostatecznie nie przeszkodziło mi w robieniu pierdyliarda zdjęć, choć może nie wszystkiemu, co widziałam (nie wystarczyłoby mi pamięci w Hujałeju). Hala Stulecia. Podziemne przejścia (niczego ciekawego tam nie było). Mosty. Krasnale. Ładne kościoły. Pomniki. Wielojęzyczne tłumy na Rynku. Parę miejsc prawie wolnych od ludzi (wow, w tym mieście to możliwe). Jedzenie dość taniej i zarazem dobrej pizzy w Piekielnym Kupcu. Żadnych przykrych incydentów, nawet wieczorem, gdy ludzi zrobiło się jeszcze więcej. Słyszałam bębny. Jakiś festyn? I o tej porze jest tu jeszcze ładniej. Te światła <3

Nie, ten blog nie staje się kolejnym fotoblożkiem, choć od czasu do czasu niewiele brakuje :D

Chcąc nie chcąc, kolejne 2 dni później wróciłam do domu, co wiązało się również z przedświątecznym chaosem, także nie naładowałam baterii. Bywa. 

Czy chciałabym jeszcze kiedyś zawitać w te okolice? W tak dobrym towarzystwie jak dotychczas jak najbardziej :) I w ogóle we Wrocku jest po prostu pięknie. 

Twarzoksiążka!

A może by tak nie pisać pamiętnika?

Powszechnie wiadomo, że Fuckin Blog należy do tych publicznych. Może i publika nie jest jakaś powalająca, ale jednak istnieje. Z prawie 7-letniego doświadczenia wiem, że pewne sprawy nie nadają się do ujawnienia całemu światu. Nic więc dziwnego, że 2 lata temu wróciłam do wyżywania się na papierze. I jest fajnie. Wprawdzie nie osiągnęłam tak spektakularnych efektów, o jakich trąbią autorzy wielu blogów, ale chociaż po tych zapiskach widać, że jakieś tam zmiany we mnie i w moim życiu się w końcu dokonały, w większości pozytywne. I wiem też, nad czym muszę jeszcze popracować. Jak to już ze mną bywa, trochę jednak ponarzekam. Bo pisanie pamiętnika ma jednak trochę wad.

Uwaga, afera!
Trzeba nieźle nagimnastykować się przy szukaniu odpowiednich skrytek, zwłaszcza gdy zapełniło się nie jeden zeszyt, a kilka czy pierdyliard. W końcu treść, na którą natknął się ktoś, oczywiście autorem niebędący, doprowadziła do rozpadu niejednego związku, a wiele dzieci na zawsze straciło zaufanie do rodziców. Ba, zdarzało się, że o tajemnicach z pamiętnika wiedziało kilka osób. I tego w przeszłości doświadczyłam. Rodzina, ach, rodzina!

Co to, kurwa, jest?!
Chyba nie jestem odosobniona w takiej lub podobnej reakcji po sięgnięciu po stare lub bardziej świeże zapiski. Bo gdy tylko o czymś się pomyślało, brzmiało nieźle, ale po przelaniu na papier już niekoniecznie. Albo hejtujemy tego pustaka sprzed lat, któremu w głowie były tylko ciuchy i artykuły o gwiazdach z Bravo, a nawet jednej chwili swojego nastoletniego życia nie poświęcił na samorozwój.

Brak czasu
Nieważne, czy się uczysz, pracujesz, czy jesteś bezrobotny. Nieważne, ile rzeczy masz na głowie. Nieważne, że czasem możesz się długo poopierdalać. Doba zawsze jest za krótka. Nie w każdym miejscu i nie w każdych okolicznościach da się ot tak, po prostu wyjąć jakiś zeszyt i nieprzerwanie zapisywać wszystkie pomysły, spostrzeżenia. Masz jakiś pomysł na wzbogacenie się lub chociaż nowy wpis na blogu? Jeśli nie masz fenomenalnej pamięci, niestety to przepadło. Przynajmniej częściowo.

A Wy piszecie pamiętniki? A jeśli tak, może macie jeszcze jakieś inne spostrzeżenia?

Twarzoksiążka!