O moich bzdetach

Odkąd pamiętam, lubiłam pisać różne duperele. Po obejrzeniu któregoś z kolei odcinka jakiegoś serialu zdarzało mi się na kartkach zeszytu napisać wymyślony przez siebie jego ciąg dalszy. Innym razem wyobrażałam sobie jakieś wydarzenie, które mogłoby mieć miejsce gdzieś nieopodal mojego zadupia i opisywałam je tak, jakby był to artykuł w jakiejś gazecie. Potem były różne opowiadania, no i zaczęłam pisać pamiętnik. Nic dobrego z tego nie było, nagrabiłam sobie nieźle u rodzinki. Mimo to, skoro od zawsze potrzebowałam wyrzucić z siebie ten cały rozpiździel kumulujący się w mojej nieszczęsnej głowie, założenie bloga było tylko kwestią czasu.

Zaczęło się ponad cztery lata temu. Oczywiście nie wiedziałam, na czym cała zabawa polega. Podejrzewam, że moje ówczesne wpisy były na jeszcze gorszym poziomie niż te z blogów co niektórych dzisiejszych dwunastolatek, które aspirują do zdobycia tysiąca obserwatorów i kilku komentarzy pod każdą notką, które zawierają linki do blogów osób komentujących. Jednak nie mam jak tego sprawdzić, bo ten blog już nie istnieje. Potem były jeszcze inne, aż w końcu niby na stałe, to znaczy niecałe trzy lata, zadomowiłam się w jednym miejscu. Miało być bardziej na poważnie, żadnych tekstów o ilości kanapek zjedzonych na śniadanie, ale no, kuźwa, znowu nie wyszło.

Teraz jestem tutaj i podoba mi się to. Widzę, że ktoś czyta, komentuje nawet, a kiedyś mogłam o tym tylko pomarzyć. Sęk w tym, że nie chce mi się lizać tyłków tysiącu blogerów dziennie w ramach zdobycia zajebistej popularności. Ja się normalnie chyba starzeję...