Skąd się bierze ta zaraza?

Tyle narzekałam do tej pory na ciemnogród, że pewnie już tym rzygacie. Tym postem nie odkryję Ameryki, ale co tam. Skąd to cholerstwo w ogóle się bierze?

Cała historia zaczyna się w domu rodzinnym. Wiadomo, małe dziecko łatwo jest odmóżdżyć, bo jeszcze wielu rzeczy nie ogarnia. Siedzi sobie taki osobnik przed TV, czy też w Internetach i widzi tam debili, czy też ludzi grających takowych. Uznaje, że też musi taki być. Jara się każdą reklamą, każdym reality show i tańcem z celebrytami. Chętnie sięga po tabloidy, siedzi na Pudelku. Słucha tylko popularnej stacji radiowej. Rodzice nic nie zauważają, ewentualnie wręcz zachęcają dziecko do wspólnego oglądania kolejnego show. Albo podrzucają mu kolejne tabloidy. Na tym sprawa się jednak nie kończy.

Podczas wspólnych posiłków, czy takich tam luźnych rozmów można dowiedzieć się ciekawych i pouczających rzeczy. A dziecko wchłania tą "wiedzę" jak gąbka. I to przez wiele lat. Dowiaduje się, że rudzi są wredni, bruneci fałszywi, a blondynki, które lubią róż, są puste. Ktoś ma od cholery kolczyków w różnych miejscach, lubi czerń i ostrą muzykę? Z pewnością jest jakimś nawiedzonym satanistą. Seks jest czymś świńskim, obrzydliwym. Chodzenie do kościoła sprawi, że będzie się dobrym człowiekiem. Nie można się wyróżniać. Było się tylko raz u kogoś w domu? Nieważne, i tak wie się wszystko o tej osobie. Trzeba realizować jedyny słuszny plan na życie. Nie chcesz mieć dzieci? Tylko tak mówisz, każdy w końcu chce.

Te i wiele innych rewelacji robią dzieciakowi niezłą siekę z mózgu. Idzie sobie taki osobnik do szkoły, a tam jest niemalże to samo. Widzi modnie ubranych, pierniczących o dupie marynie rówieśników, którzy chwalą się, czego to nie robili na ostatnim melanżu. Uznaje, że musi się dopasować do grupy, bo inaczej ta go zniszczy. Możliwe też, że szuka kozła ofiarnego, bo jak ktoś śmie się wyróżniać? Niektórzy nauczyciele wcale nie są lepsi. Widzą, że ktoś rzadziej rozmawia z ludźmi niż reszta, czy jest bardzo wrażliwy? Najlepiej jest wezwać rodziców, niech zrobią z dzieckiem porządek. Albo krzyczą, bo jak można było narysować coś o milimetr za krzywo. Albo w wypracowaniu użyć słów potocznych.
Toż to zbrodnia!

Dzieciak kiedyś dorośnie i to, czego się nauczył, przekaże następnemu pokoleniu. I wyrosną kolejni idioci. Ale może być też inaczej. Być może jako nastolatek, czy młody dorosły (przynajmniej formalnie) zacznie coś ogarniać. Dotrze w końcu do niego, że nie musi być jak wszyscy. Zdziwi się, skąd akurat takie ciuchy w szafie i taka muzyka w iPodzie. Przecież tak naprawdę go to nie kręci. A rodzice te swoje teksty mogą sobie wsadzić w cztery litery. Oczywiście będą wielce zszokowani tą metamorfozą. Prośbami, groźbami, czy szantażami będą usiłowali go do zmiany ciuchów, czy poglądów, bo robi im taki wstyd przy ludziach. I w ogóle jak można w tym wieku nosić glany? Już dwudziestka na karku i czas spoważnieć.
Znajomi? Ich grono pewnie się zmniejszy, gdy w końcu się ukaże w swojej prawdziwej postaci. Być może uzna nawet, że nie ma z nimi zbyt wiele wspólnego i znajdzie sobie inne towarzystwo. Może też od kogoś usłyszy propozycję "korków z dostosowania się do społeczeństwa" (autentyk!), bo tak to nie przetrwa w dzisiejszym świecie.

Myślenia ludzi się nie zmieni, ale możemy zmienić swoje podejście do życia, świata. Mamy też prawo do bycia sobą, choćby cały świat starał się nas zniszczyć. Różnorodność jest piękna, a że niektórzy tego nie rozumieją, to ich problem.