Jak to u mnie jest z czytaniem?

Od dziecka jakoś lubiłam czytać. Nikt nie musiał mnie do tego zmuszać. Już w przedszkolu pożyczałam książki od koleżanek, a gdy trochę podrosłam, podkradałam rodzicom gazety, na które byłam nieco za młoda. Rodzinka, wiedząc o tym, jak bardzo lubię czytać, chętnie obdarowywała mnie książkami w czasie świąt, urodzin i nawet tak bez okazji. Większość wolnych chwil poświęcałam na czytanie właśnie. Jak to wygląda teraz?

Za każdym razem, gdy znajdę się w galerii, w pierwszej kolejności wchodzę do Empiku. Nieważne, że opuszczę go może z jakąś gazetą. Zawsze mogę rozejrzeć się za książkami, które kupię za parę miesięcy, ewentualnie ściągnę w formacie Pdf. Dlaczego więc czytam dopiero drugą książkę w tym miesiącu?

Pisząc o planach na najbliższe miesiące wspominałam o swoim lenistwie. Za dużo czasu spędziłam w tych nieszczęsnych Internetach, a przecież mogłam go lepiej wykorzystać, choćby na czytaniu książek właśnie. Choć już i tak jest lepiej, bo w zeszłym miesiącu przeczytałam jedną.

Dzielę pokój z młodszą siostrą, która ma fazę na oglądanie od nowa jakiegoś durnego serialu. Ojciec ciągle się kręci wte i we wte. Matka podśpiewuje jakieś piosenki disco polo. A ja potrzebuję ciszy, spokoju, by skupić się na akcji powieści. W takich warunkach mogę jedynie czytać jakieś gazety ryjące mózg, bo nie trzeba myśleć.

Dzisiaj wykorzystałam fakt, że WYJĄTKOWO nikogo nie było w domu i doczytałam kolejne kilkadziesiąt stron, a co!