Czy to jakaś choroba?

W końcu poruszę ten wielce oryginalny (huehue) temat, a co!
Zacznę od tego, że jestem Ewelina, mam 22 lata i jestem Anonimowym Introwertykiem... Ups, nie tak miało być. No to lecę od nowa.

Czy kiedykolwiek słyszeliście skierowane do Was teksty typu "Co jesteś taki smutny?", "Czemu się nie odzywasz?", "Jesteś jakiś dziki", "Co tak ciągle siedzisz w tym domu?", "Musisz wychodzić do ludzi", "Musisz się wybrać do psychologa", "Jesteś jakiś upośledzony" itp.? Jeśli odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, istnieje spore, czy też częściowe prawdopodobieństwo, że zaliczacie się do tej zajebistej, elitarnej grupy ludzi zwanej introwertykami. Różne źródła, z ciocią Wikipedią na czele podają, że takowych osobników jest 20 - 45 %, ale ja tam zbytnio nie wierzę statystykom, bo przecież te wszelakie badania/ankiety nie są przeprowadzane na kilku miliardach ludzi. No i jeszcze są introwertycy grający ekstrawertyków, bo uważają, że w dzisiejszym świecie inaczej się nie da.

Czy są nieśmiali? Niektórzy pewnie tak. Czy mają depresję? Bzdura. A jeśli jednak, to pewnie dlatego, bo ludzie im przez lata wmawiali, że coś jest z nimi nie tak. A nie każdy jest w stanie mieć na to od razu wyjebane. Nie lubią ludzi? Lubią, ale wolą spotkania w małym gronie znajomych i nie przepadają za tłumami ludzi. A, i są dobrymi słuchaczami, więc spokojnie można spróbować się z kimś takim zaprzyjaźnić. I przebywają sporo czasu w samotności, by odzyskać utraconą energię. Nie lubią rozmawiać? Odpowiedź byłaby twierdząca, gdyby do pytania dodać "o dupie marynie". Zresztą gadają wtedy, kiedy mają o czym. Czy są życiowymi pierdołami? Chyba nie, bo najpierw myślą, a potem coś mówią/robią, więc jakoś sobie radzą w życiu.

Ileś tam miesięcy temu ktoś powiedział mi, że jak tak czyta tego bloga, to wydaje się, jakbym była ekstrawertykiem. A prawda jest taka, że nie podałam tu nawet połowy rzeczy o sobie. Zresztą na ogół introwertycy więcej piszą niż mówią.
Przez lata myślałam, że coś jest ze mną nie tak. Nie da się ukryć, jestem jedynym takim egzemplarzem w rodzinie, a i wśród moich nielicznych znajomych trudno o kogoś takiego. Nie ogarniałam, czemu nie odnajduję się na imprezach i skąd te dziwne zachowania w szkole. Teraz wiem, że po prostu nie znoszę tłumów, hałasu i nie jestem w stanie gadać "bo tak". Gdy wracam do domu, w przeciwieństwie do mojej siostry, nie zdaję mamie szczegółowej relacji, tylko szukam jakiegoś miejsca, w którym choć przez chwilę mogę pobyć sama, by sobie wszystko przemyśleć. A potem może coś powiem, a może i nie. Na szczęście na to już tak nie naciska. Zdarza mi się robić nawet kilkudniowe przerwy od ludzi. Wtedy na spokojnie zajmuję się tym, czym chcę i nikt mi się nie wpierdala. No oprócz rodzinki niestety. Nie ogarniam, jak można znać kogoś kilka dni i już nazywać go swoim przyjacielem. Albo wyznawać sobie miłość po tym okresie czasu i po miesiącu zaraz seks. Jestem dziwna :D

Najdłuższy post na tym blogu ever, o ile się nie mylę. Temat o tyle mi bliski, że uznałam, że się wypowiem. Oczywiście co jakiś czas odkrywam coś nowego. Nie wiem, czy prawdą jest to, że introwertycy są bardziej podatni na działanie alkoholu. Dotychczas myślałam, że prędzej się upijam dlatego, bo jestem szczupła :D
Znając życie, jeszcze sporo takich kwiatków przede mną. Odnośnie tytułu postu, wpisałam go oczywiście dla beki :) To NIE jest choroba.