Bez czego nie wyobrażam sobie wirtualnego świata?

Dziś jest taki dzień, w którym non stop pieprzy się o tym przereklamowanym święcie zakochanych. Ja jednak postanowiłam odejść od tego tematu, gdyż zbytnio mnie nie kręci. Wszak miesięcznica bloga i tak jest dobra do napisania czegokolwiek, haha ;D Jak średnio Wam to pasuje, zawsze możecie najechać na ten krzyżyk na górze.

Moje życie towarzyskie jest żałosne. Nie mam takich znajomych, których widziałabym częściej niż co kilka miesięcy. Nic więc dziwnego, że bawię się w "nołlajfienie", co wiąże się z długim przesiadywaniem w internetach. Jest kilka takich miejsc w sieci, że jeśli na nie nie zajrzę, to może oznaczać tylko tyle, że jestem poważnie chora, ewentualnie ktoś mnie porwał, czy tam jaka inna wersja wydarzeń jest wysoce prawdopodobna. Gdzie marnuję życie?

Last.fm
A może Lans.fm? To taka stronka, na której możemy się pochwalić swoim zajebistym i oryginalnym gustem muzycznym. Wejdźcie tylko na mój profil. Znajdziecie tam typowo alternatywnych, offowych artystów, których próżno szukać w jakiejkolwiek rozgłośni radiowej. Taka Lana Del Rey z pewnością nic Wam nie mówi...Zakładamy sobie tamże profil, instalujemy scrobblera i zaczynamy słuchać, czego tam sobie zażyczymy. Po jakimś czasie pojawiają się propozycje artystów/zespołów podobnych do naszych ulubieńców. Obczajamy ich, ewentualnie szukamy czegoś jeszcze innego. To niesamowite uczucie, gdy ktoś wchodzi na nasz profil, widzi jakiś nasz ulubiony zespół i pyta się "A cóż to takiego?" + 10 do hipstera...Możemy też posłuchać radyjka z muzycznymi propozycjami, poznać nowych ludzi, pisać bzdety na forach i takie tam...A, zapomniałam jeszcze o dziennikach, czyli takich jakby blogach dla gimbusiarni.

Facebook
Czyli Twarzoksiążka. Portal równie przydatny, co bezużyteczny.  Niby służy do kontaktu ze znajomymi, ale przy okazji znamy powody zerwania pani X z panem Y, wiemy, co jest hitem internetów (odkąd dowiedziałam się o "nakurwianiu węgorza", moje życie już nie jest takie samo), czy co Hugh Laurie powiedział o polskiej wódce. Ale muszę przyznać, że gdyby nie Twarzoksiążka, w ogóle nie wiedziałabym, co się dzieje na świecie, bo przed telewizornią praktycznie nie siedzę ( no dla "Zbuntowanego anioła" robię wyjątek).

Blog
A jakże! Gdzieś musi ujść moja frustacja i rozbawienie. Odkąd parę lat temu odstawiłam papierowe pamiętniki, zaśmiecam internety pisaniem o kanapkach, które zjadłam dziś na śniadanie. Skoro jednak jakieś komentarze pod tymi moimi wynurzeniami się pojawiają, to oznacza tyle, że ludzie zwani czytelnikami jakoś to znoszą i...mogę pisać dalej. A nawet, jeśli nikt nie przeczyta? I tak będę pisać, bo w zeszycikach aktualnie potwornie bazgrzę i nawet ja nie jestem w stanie przeczytać tego, co przed chwilą napisałam. A jeszcze w gimbazjum nauczycielki rozpływały się nad moim ślicznym charakterem pisma...

No pojebało mi się we łbie od tych internetów...