Lekcja życia, cz. 2

Dalsza część moich "przygód" w DPS - ie. Coś o stażu, który niedawno się skończył. I dobrze.

Po skończeniu dwutygodniowego kursu zawodowego było jeszcze trochę zajęć, kilka dni przerwy, a potem zaczęła się harówa. No dobra, nie tak od razu. Pierwszy szok? Praca od 6 rano, co wiązało się ze wstawaniem o 4. Kolejne zaskoczenie? Okazało się, że nie zaczynamy pracy od razu i przez jakieś pół godziny możemy spokojnie zjeść śniadanie. No dobra, było tak w pierwszych dniach. Później trzeba było latać do pokoju mieszkańca, który włączył alarm, więc pierwszy posiłek już nie był na spokojnie. Oczywiście alarmy zdarzały się również w innych porach. Ależ mnie one wkurwiały!

Najpierw był tzw. obchód. Zmiana pościeli, pampersów,ubieranie, mycie mieszkańców, naczyń. A, i jeszcze kładło się brudne ubrania do toreb, które tak jak brudną pościel wrzucało się do wózka, z którym jechało się windą na parter (my byliśmy na II piętrze) do pralni.

Potem śniadanie i karmienie kilku mieszkańców. Roznoszenie jedzenia i picia po pokojach. I przerwa.

Potem kąpiele i kolejna zmiana pościeli. I kolejna przerwa.

Obiad, karmienie, i do pralni po torby z czystymi ciuchami. Roznoszenie ich po pokojach. Układanie w szafach. Zbieranie talerzy po obiedzie. Zmiana pampersów.

Dawno doszłam do wniosku, że ten zawód to nie opiekun, tylko ekspert ds. wszystkiego i wszystkich. Dosłownie. Kto kluczyk od szafy ma na półce? A kto pije gorzką herbatę, a kto słodką? Kto je zupę mleczną? U kogo po stoliku chodzą mrówki? Kto lubi uciekać z drugiego piętra? Kto sam przynosi talerz po posiłku? Kogo trzeba pilnować, by połknął tabletki? Tego oczywiście było duuużo więcej.

Niby były przerwy, ale w tym czasie zdarzał się alarm. Ciągły pośpiech, hałas. Praktycznie brak możliwości pobycia choć przez parę nieszczęsnych minut w samotności. I gdy myśli się, że o budynku i jego mieszkańcach wie się już wszystko, nawet po kilku miesiącach może nastąpić jakaś niespodzianka.
Ale było też trochę pozytywów. Na pewno dobrze zapamiętam wielu pracowników i niektórych mieszkańców. I nauczyłam się wielu rzeczy, które być może kiedyś mi się przydadzą w życiu. Wiem jednak też, że to zdecydowanie nie jest praca dla mnie. Trzeba naprawdę mieć sporo siły psychicznej, cierpliwości, empatii i w ogóle powołania do tej pracy. I być chyba jakimś skrajnym ekstrawertykiem :D Dobrze, że od niedawna to już historia.

Napisałabym coś więcej, lecz to raczej niezbyt pasuje do publicznego bloga. O tym, co tam się odpierdalało dałoby się napisać gruuubą powieść :)